The Cinelli Brothers (UK) Blues - Soul Banana Peel Ruiselede (16-01-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Banana Peel info band: The Cinelli Brothers © Rootsville 2023

Het zijn duidelijk bezige bijen daar in Ruiselede, want dit is al het tweede optreden in de rij en het jaar is nog maar net begonnen. En hou u vast, volgende week volgt er nog eentje. Druk, druk, druk dus… bij deze trok ik met mijn blues mobiel, in de gietende regen, richting de oudste en gezelligste blues club van het land. Blijkbaar waren de bezoekers was sceptisch want voor eens in lange tijd was de joint niet uitverkocht, maar toch bijna...

Vandaag kregen ze in Ruiselede The Cinelli Brothers op bezoek. Een nieuwe generatie gepassioneerde blues muzikanten.  Ze bestaan uit de Italiaanse broers Marco (gitaar, key, bas en zang) en Allessandro Cinelli (drums, bas), Fransoos Stephen Giry (bas, gitaar en zang) en 1 rasechte Brit, Tom ‘Julian ‘Jones (harp, gitaar en zang). 

In september 2022 wonnen ze de 'UK Blues Challenge', wat hen definitief op de blues kaart zette, in zoverre dat nog niet het geval was, want ze waren al een tal keer genomineerd als Blues Band of the Year. Bij deze trekken ze later dit voorjaar naar Memphis voor het IBC en wat later staan ze ook op de lijst voor het EBC in Polen. Ondertussen werden ze ook al geboekt voor de zogenaamde “Joe Bonamassa Cruise” beter gekend als de ‘Keeping The Blues Alive’-cruise. Het gaat dus heel snel voor dit viertal.

Hun platen ademen een echte vintage sound uit de jaren 50 en 60 en ze vinden verder veel inspiratie in de elektrische Chicago en Texas blues uit de jaren ’60 en ’70.  Denk daarbij aan Otis Redding, Billy Holiday en Muddy Waters en je weet wat je kan verwachten van deze rasechte explosieve entertainers.  Volgens collega Freddy die de band al gezien had in december, zouden we ons zeker niet vervelen. Ik was dus razend benieuwd.

En we hebben het ons niet beklaagd want op het einde van de avond, bleken we getuige te zijn geweest van een episch optreden, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. Het Britse viertal startte met ‘Save Me’ een ietwat rustig nummer met al een stevige mondharmonica en het werd gevolgd door ‘No Place For Me’ een gospel getinte song en dat was al top. In dit nummer mocht ieder zijn stukje zang voor zijn rekening nemen en konden we alvast genieten van de fijne stemmen van deze jongens. Rasechte blues kregen we op een schoteltje met ‘Grandchildren Of The Blues’, waarbij bassist Stephen al liet zien dat hij even vlot de elektrische gitaar hanteert als zijn bas.

‘High Time We Run’ was de volgende parel, waarbij de bandleden al even vlotjes van instrument veranderden dan de toeschouwers van onderbroek en bij deze bewezen ze allemaal dat ze wel heel veel in hun mars hebben. Stephen hield zijn gitaar rond de nek en installeerde zich achter de zangmicrofoon voor een zeer goede versie van ‘They Call Me The Breeze’. Met deze songs van Lynyrd Skynyrd bewezen deze youngsters dat ze ook hun klassiekers kennen. 

Wanneer Marco zich achter de toetsen installeert en het introotje de zaal instuurt van de volgende song dacht ik even dat “Sexbomb” van Tom Jones zou volgen, maar het werd een ode aan getrouwde vrouwen met ‘Married Women’. Tom bewees een geweldige harp player te zijn met ‘Love Disease’ een song van de hand van Paul Butterfield en met een klassieker van The Fabulous Thunderbirds, ‘Tuff Enuff’ werd deze eerste set afgesloten.

Je zag iedereen naar elkaar kijken met een blik van “wat was met dat mijne jongen?”. Inderdaad, dit was echt niet normaal en dat was nog maar het eerste deel en ze hadden de joint al plat gekregen. Het kon alleen maar crescendo gaan.

Even op adem komen en we konden ons klaarmaken voor The Cinelli Brothers, The Sequel. Met een alweer gospel getinte ‘Dear Lord’, waarbij ieder alweer zijn zangpartij voor de rekening nam, vertrok de Cinelli-express. Bij ‘Together Is Better’ werd duchtig meegezongen en in de handen geklapt en toen kwam Stephen op de proppen met ‘A Million Miles Away’ van Rory Gallagher en laat dat nu eens één van mijn favoriete Rory nummers zijn. Het was gewoon genieten. Boogie is de jongens niet vreemd en dat kregen we met ‘Mama Don’t Like You’, waarna weer een zangstonde volgde met ‘So Far So Good’.

Terug naar de boogie met ‘Choo My Gum’. Het moment waarop Marco even in de club op wandel gaat, zich een Jupi bestelt aan de toog en gezwind met het flesje  begint te sliden. Niet alleen zijn ze muzikaal heel sterk maar deze jongens weten ook de show te verzorgen zonder dit afbreuk doet aan de kwaliteit van de muziek. Chapeau !

Deze boogie gaat naadloos over naar een Bod Diddley-achtige afsluiter, waarbij de ambiance steeg tot ongekende hoogten. Wanneer de mannen dachten er van af te zijn, stond Franky paraat om er er aan te herinneren dat het nog geen 23 uur was. Zonder morren omgorden ze terug hun instrumenten en schalde een funky ‘Dry Spell’ door de geluidsinstallatie om af te sluiten met een rocker van jewelste, Chuck Berry style met, hoe toepasselijk, ‘The Rocker’.

De laatste noot was nog niet uitgestorven of er barstte een oorverdovend applaus los, dat waarschijnlijk tot in Brugge hoorbaar was en het viertal kreeg er nog een staande ovatie bovenop. Iets waar ik in de Banana Peel nog niet veel getuige van ben geweest. De boys waren duidelijk onder de indruk, maar het was meer dan verdiend.

Zoals ik als zei, het was een episch optreden, fenomenaal en andere superlatieven schieten gewoon te kort. The Cinelli Brothers hadden een muzikale torpedo afgeschoten en die had de Banana Peel midscheeps getroffen. Iedereen, uw dienaar incluis, was duidelijk onder de indruk. Stof voor festivalorganisatoren om over na te denken, deze vier jongens zijn “grote klasse” en verdienen zeker een plaats op één of ander festival in ons land, want het zal altijd bingo zijn !

Volgende afspraak in de Banana Peel, is aanstaande maandag met het bezoek van The Bluesanovas. Cheers folks !

Marcel